ΕΠΑΛ, πάρκα, πλατείες και πέταλα. Για εμάς μπορεί να είναι τόπος συνάντησης και αναπαραγωγής της δύναμής μας, για το κράτος και τους ρουφιάνους του είναι στόχος και πρόβλημα. Γι’ αυτό βρίζουν τους μαθητές των ΕΠΑΛ, γι’ αυτό φωτίζουν και γεμίζουν μπάτσους τις πλατείες μας, γι’ αυτό λένε φασίστες τους οπαδούς. Ξέρουν ότι για να μας κάνουν να το βουλώσουμε και να δουλεύουμε θα πρέπει να μας υποτιμήσουν και να μας πειθαρχήσουν. Πρέπει να σπάσουν τις ομάδες μας και τις παρέες μας, τις σχέσεις που χτίζουμε.
Αυτό συμβαίνει λοιπόν στο Χαλικάκι, γι’ αυτό έκανε ρεπορτάζ ο Σρόιτερ, γι’ αυτό φτιάχτηκε η επιτροπή κατοίκων, γι’ αυτό έχει γεμίσει μπάτσους. Κάνεις από αυτούς δεν πιστεύει ότι όσοι αράζουμε εκεί είμαστε συμμορίες ή εγκληματίες, αλλά κάπως πρέπει να ποινικοποιήσουν την ύπαρξη μας, πολύ περισσότερο πιστεύουν ότι είμαστε ταξικός πάτος. Και πιστέψτε μας οι μικροαστοί δεν έχουν κανένα πρόβλημα να πατήσουν πάνω μας για να μείνουν στην επιφάνεια.
Ποιο είναι λοιπόν το κοινό ανάμεσα σε έναν μικροαστό, ένα αφεντικό και έναν δημοτικό σύμβουλο που δημιουργούν μια επιτροπή κατοίκων; Εκτός από το ότι είναι φασίστες (ουπς). Είναι η ανάγκη να κρύψουν τα υλικά συμφέροντα που προκύπτουν από την υποτίμηση μας κάτω από τον μανδύα της «επιτροπής κατοίκων» και του ενδιαφέροντος για τη γειτονιά. Τα αφεντικά με περισσότερο ξύλο και πειθάρχηση σε εμάς θα έχουν φθηνά και υπάκουα εργατικά χέρια ενώ οι μικροαστοί πιστεύουν ότι συμμετέχοντας σε αυτό θα κρατήσουν την κοινωνική τους θέση. Για καλή τους τύχη το ελληνικό κράτος είναι πάντα πρόθυμο να οργανώσει και να βοηθήσει σε τέτοια εγχειρήματα.
Από την άλλη για κακή τους τύχη, η εργατική τάξη φαίνεται ότι δεν είναι καθόλου ψημένη να αφήσει τη διαχείριση της ζωής της στους μπάτσους και τους ρουφιάνους τους. Είμαστε εκεί σε κάθε πάρκο, κάθε καβατζα και κάθε στενό. Χτίζουμε σχέσεις, παρέες, μίλαμε, απειθαρχούμε – οργανωμένα ή ανοργάνωτα. Και όσο το κράτος οργανώνεται μαζί με τον εθνικό κορμό εναντίον μας ξέρουμε ότι:
Συμμορία είναι το κράτος, οι μπάτσοι και οι ρουφιάνοι του.
ANTIFA EAST 